Sara: Sinds Teun en ik besloten hebben samen te wonen, is er een hoop veranderd in ons leven. We hebben ons eigen plekje gemaakt en genieten van ons samenzijn. Er is echter één ding waar ik echt moeite mee heb: zijn ouders. Ze komen elke week zonder afspraak langs, en ik vind dat ontzettend vervelend.
Te dichtbij
Teun en ik wonen dicht bij zijn ouders, en misschien was dat wel mijn eerste “fout”. Toen ze hoorden dat we samen gingen wonen, maakten ze meteen plannen om vaak op bezoek te komen. In het begin vond ik het nog wel leuk, maar inmiddels voelt het als een verplichting en kijk ik er tegenop.
De lange bezoekjes en bemoeienis
Ze blijven ook vaak te lang hangen. Soms staan ze op een doordeweekse avond of zondagmiddag voor de deur, en voordat ik het doorheb zijn er uren voorbij. Ze zijn nieuwsgierig naar ons huishouden, de inrichting en zelfs kleine beslissingen die we maken. Ze bedoelen het vast goed, maar hun opmerkingen voelen soms als kritiek. Ik heb het gevoel dat ze ons leven constant onder de loep nemen en dat ik op mijn hoede moet zijn.
Teun ziet het probleem niet
Wat ik misschien het lastigste vind is dat Teun er geen probleem in ziet. Hij vindt het normaal om zijn ouders vaak te zien en hecht veel waarde aan contact met hen. Voor mij voelt het echter alsof we nooit echt ons eigen leven kunnen leiden. Onze plannen vallen telkens in het water door een bezoek waar ik niet naar uitkijk. Als ze er zijn, kan ik niet ontspannen en voel ik me gecontroleerd in mijn eigen woning.
Twijfels om het aan Teun te vertellen
Ik weet niet zeker of ik het met Teun moet bespreken. Ik ben bang dat hij het niet zal begrijpen. Het laatste wat ik wil is dat hij denkt dat ik zijn ouders niet mag, want dat is niet waar. Ze zijn vriendelijk en zorgzaam, maar ik heb behoefte aan ademruimte en privacy. Ik wil dat ons huis een plek blijft waar we onszelf kunnen zijn, zonder de constante inmenging van zijn familie. Maar hoe kan ik dit aanpakken zonder Teun te kwetsen?
Een oplossing zoeken
Ik zou graag willen dat hun bezoeken wat minder frequent zijn of dat we ten minste afspraken maken over wanneer ze komen. Ik vraag me af of dat een redelijke wens is of dat ik gewoon moet leren hun aanwezigheid te accepteren. Misschien is het normaal om als partner wat meer geduld te hebben met de ouders van je vriend, maar ik vind het lastig.
Wat zou de lezer doen?
Wat zou jij doen als je in mijn schoenen stond? Hoe ga jij om met familiebezoeken die te vaak en te lang duren, zonder je partner tegen je in het harnas te jagen? Heb jij tips of ideeën om dit onderwerp op een rustige manier te bespreken? Deel je advies!
