Truus (80) zit elke dag in haar eentje thuis: “Mijn kinderen hebben het altijd druk en er komt verder niemand langs.”
Truus, een dame van 80 jaar, brengt haar dagen door in de stilte van haar huis. De enige stem die ze vaak hoort, is die van haarzelf. Ondanks de vele mooie verhalen en ervaringen die ze heeft, lijkt de glans daarvan te zijn vervaagd door de eenzaamheid die haar nieuwe dagelijkse realiteit is geworden.
“Mijn kinderen hebben het altijd druk,” zegt Truus, met een mix van verdriet en gelatenheid in haar stem. Ze legt uit dat hun drukke levens, banen en verplichtingen hen bij haar vandaan houden. “Ze hebben hun eigen leven en verantwoordelijkheden,” voegt ze eraan toe, terwijl ze hun drukke schema’s begrijpt, maar ook haar groeiende eenzaamheid voelt.
Elke ochtend begint Truus met dezelfde routine: koffiezetten, de krant lezen en de televisie aanzetten. Maar er is zelden iemand die haar gezelschap komt houden. “Ik kijk veel televisie, maar het is niet hetzelfde als een goed gesprek,” merkt ze op. De programma’s geven haar geen vervanging voor menselijk contact, iets wat ze enorm mist. “Het zijn gewoon tv-programma’s en films, niet meer dan dat,” zegt ze met een trieste ondertoon.
De stilte in haar woning kan soms overweldigend zijn. Het ontbreken van geluiden – het gelach van kleinkinderen, gesprekken met vrienden, het zachte getokkel op een piano – maakt haar dagen lang en eenzaam. “Soms vraag ik me af of iemand ooit aan me denkt,” vertelt Truus met een zweem van twijfel in haar stem. “Ik weet dat mijn kinderen hun best doen, maar de tijd lijkt altijd tekort.” Dit is een herkenbare realiteit voor vele ouderen, maar het maakt de situatie niet minder pijnlijk.
De zeldzame keren dat vrienden of familieleden langskomen, zijn een echte vreugde voor Truus, al gebeurt het niet vaak genoeg om de eenzaamheid echt weg te nemen. “Als er dan eindelijk iemand komt, is het altijd een feestje,” zegt Truus met een glimlach, hoewel haar stem ook een bepaalde tristesse verraadt.
Ga naar de volgende pagina
