Opmerkelijk

Thea: Mijn dochter noemt me oma en dat voelt als een eeuwige jeugdcrusher!

Sinds een tijdje heeft Thea de titel van oma gekregen. Haar dochter Carola heeft een prachtige baby op de wereld gezet, kleindochter Emma. Thea is dolgelukkig met Emma en geniet volop van haar nieuwe rol, maar er is één ding waar ze niet aan kan wennen: het woord ‘oma’. Carola noemt haar nu regelmatig zo, en elke keer dat ze het hoort, voelt Thea zich net een beetje ouder. Thea is 58, energiek en helemaal niet hoe zij zich een ‘oma’ voorstelt. Voor haar hoort die titel bij een hele andere generatie en fase in het leven, en zo voelt ze zich totaal nog niet.

De nieuwe rol in haar leven

Toen Carola haar vertelde dat er een baby op komst was, was Thea door het dolle heen. In haar hoofd had ze al een beeld gevormd van alle leuke momenten en avonturen met haar kleinkind. Wat ze zich alleen niet had gerealiseerd, was hoe snel Carola haar ‘oma’ zou noemen. De overgang voor Thea was enorm: in een paar weken tijd van moeder naar ‘oma’. En eerlijk gezegd voelt dat helemaal niet goed.

Het woord ‘oma’ voelt zo oud

Elke keer als Thea ‘oma’ hoort, krijgt ze een knoop in haar maag. Het woord associeert ze met een heel ander beeld: iemand die rustig thuis zit, met haar tijd gevuld met breiwerk en boeken lezen. Ze is nog volop in het werkende leven, heeft een druk sociaal leven, en houdt ervan om actief te zijn. Het woord ‘oma’ voelt als een label dat totaal niet bij haar past. Het frustreert haar, maar ze zegt er niets van.

Durft het niet tegen Carola te zeggen

Ondanks dat Thea het moeilijk vindt om ‘oma’ genoemd te worden, heeft ze niets tegen Carola gezegd. Ze is bang dat het overkomt als overbodig drama of dat Carola haar niet begrijpt. Voor Carola is ‘oma’ heel gewoon: het is haar moeder, en zij heeft nu een kindje. Maar voor Thea voelt die titel alsof ze een stukje van haar eigen identiteit kwijtraakt. Ze wil nog helemaal geen ‘oma’ zijn; ze wil gewoon Thea blijven, de energieke en levenslustige vrouw die ze altijd is geweest.

Het twijfelende gevoel

Thea begint zich af te vragen of ze niet te fel reageert. Ze ziet andere vrouwen om zich heen die met gemak oma worden en die titel zonder problemen omarmen. Waarom is het voor haar zo anders? Ze vraagt zich af of haar gevoelens egoïstisch zijn en of het misschien tijd is om te accepteren dat ze ouder wordt. Maar tegelijkertijd wil ze zichzelf blijven, haar jeugdige uitstraling behouden, en zich niet laten omschrijven door een titel die haar ouder doet voelen.

Wat vindt de lezer?

Thea vraagt zich af of zij de enige is die dit voelt? Of zijn er meer vrouwen die worstelen met de titel ‘oma’? Het lijkt makkelijk om gewoon toe te geven, maar waarom zou ze iets accepteren waar ze zich niet prettig bij voelt? Wat zou jij doen in haar situatie? Zou je eerlijk zijn over je gevoel, of gewoon de rol aannemen en proberen er het beste van te maken?

Een gesprek aangaan?

Misschien is het voor Thea tijd om met Carola te praten. Maar hoe vertel je aan je dochter dat je niet als ‘oma’ wil worden aangesproken door je kleindochter? Thea is bang dat het verkeerd valt of dat Carola het niet serieus neemt. Toch voelt ze dat ze erover moet praten. Het gaat niet om haar liefde voor haar kleindochter, maar om haar eigen gevoel van identiteit. Misschien is het tijd om een nieuwe benaming te bedenken, eentje die niet haar leeftijd benadrukt, maar wel de liefdevolle band met haar kleindochter toont.

Wat zou jij doen?

Thea’s verhaal roept interessante vragen op over ouder worden en hoe we omgaan met labels in ons leven. Is het gek om je jong te willen blijven voelen, zelfs als je het label ‘oma’ krijgt? Wat is belangrijker: jezelf blijven of meegaan in een traditionele rol? Moet Thea haar gevoelens voor zich houden om alles soepel te laten verlopen, of juist eerlijk zeggen hoe ze zich voelt tegen Carola?

Wat denk jij? Moet Thea haar gevoelens delen en een nieuwe manier vinden om zichzelf te positioneren, of zou ze moeten accepteren dat ‘oma’ nu bij haar hoort? Deel je mening en laten we samen praten over de veranderende rollen in het leven, en hoe we onszelf kunnen blijven, ook als de maatschappij ons in een hokje probeert te plaatsen.