Een lastige keuze
Misschien klinkt het streng, maar ik heb besloten mijn kleinzoon uit mijn testament te schrappen. Dit was geen makkelijke beslissing. Op een gegeven moment voelde ik me genoodzaakt om deze stap te zetten. Hij komt nooit meer langs en lijkt zich alleen maar te richten op zijn eigen leven. Begrijp me niet verkeerd; ik begrijp dat hij jong is en druk bezig is met zijn carrière, maar het doet toch pijn om volledig te worden genegeerd.
De herinneringen aan zijn jeugd zijn nog helder in mijn gedachten. Hij was mijn eerste kleinkind en had een stralende lach. We hadden een sterke band en brachten vaak tijd door in het park, waar we de eenden voerden of kaartspellen speelden. Helaas zijn die tijden voorbij en zie ik hem amper. In het begin dacht ik dat het een tijdelijke fase was, dat hij het druk had met school, vrienden en later werk, maar die ‘fase’ is blijvend geworden.
Ik heb meerdere keren geprobeerd contact te houden. Ik belde hem, stuurde berichtjes en nodigde hem uit voor koffie. “Ja opa, ik kom binnenkort langs,” zei hij dan, maar daar kwam bijna nooit iets van terecht. Uiteindelijk ben ik gestopt met berichten sturen. Waarom zou ik aandringen als hij niet eens de moeite neemt om me te bezoeken? Hij woont op slechts vijftien minuten rijden, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
Lees verder op de volgende pagina