De Band tussen Anja en Minoes
Al zestien jaar is mijn trouwe kat Minoes bij me, en hij is nu een onmisbaar deel van mijn bestaan geworden. In dit stille thuis is hij meer dan alleen een huisdier voor me; hij is mijn maatje. Maar nu is hij ziek, erg ziek. De dierenarts heeft zelfs geadviseerd om hem te laten sterven. Dat zou beter voor Minoes zijn, maar mijn hart breekt bij het idee. Zonder hem zou ik me ontzettend verlaten voelen.
Elke dag zie ik Minoes verder achteruitgaan. Zijn eetlust is verdwenen, lopen gaat moeilijk, en de energieke Minoes van vroeger lijkt er niet meer te zijn. Hij ligt vaak uren in zijn mand te slapen en voelt koud aan als ik hem probeer te knuffelen. De dierenarts heeft me verteld dat hij veel pijn heeft en dat inslapen de meest liefdevolle keuze zou zijn. Maar alleen al de gedachte dat ik zonder hem verder moet, jaagt me angst aan. Wie begroet me straks ’s ochtends, en wie vergezelt me op de bank?
Niet iedereen om me heen begrijpt mijn worsteling. Velen zeggen dat ik hem moet laten gaan en dat ik hem onnodig laat lijden. Maar Minoes betekent veel voor me. Hij kwam in mijn leven toen mijn man nog leefde, in een tijd vol liefde en levendigheid. Na het verlies van mijn man werd Minoes mijn steun, degene die me door de zware eerste jaren hielp. Hij was er altijd, ook als troost in mijn verdriet, een constante metgezel toen alles om me heen veranderde.
Als Minoes inslaapt, zou dat voelen als het verlies van een deel van mezelf. Het lijkt alsof ik de laatste verbinding met mijn verleden moet loslaten, iets waar ik nog niet aan toe ben. Misschien hou ik hem langer bij me dan goed is, maar zonder hem vraag ik me af wie ik nog ben. Mijn kinderen wonen ver weg, en veel vriendinnen zijn er niet meer. De dagen zijn lang en leeg zonder zijn aanwezigheid. Minoes vulde die leegte vanaf de dag dat hij bij me kwam wonen.
Lees verder op de volgende pagina
