Marie, 81 jaar jong, woont solo in een vredig dorp en voelt zich vaak alleen. Ze heeft vier volwassen kinderen die druk bezig zijn met hun eigen leven. Ze houdt enorm veel van hen, maar merkt op dat ze maar zelden bellen en meestal alleen wanneer ze iets nodig hebben. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” merkt ze zachtjes op.
Marie heeft haar hele leven gewijd aan het zorgen voor haar gezin. Ze was altijd beschikbaar, of het nu was om kleding te repareren of op haar kleinkinderen te passen. Haar huis was ooit vol leven, met spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Maar die tijden zijn veranderd; haar kinderen zijn uitgewaaierd en hebben hun eigen gezinnen.
Marie begrijpt dat hun levens druk zijn, maar die zeldzame telefoontjes doen haar pijn. Ze mist de lange gesprekken, het delen van herinneringen, en het simpele plezier van een gesprek waarin ze niet alleen als hulpbron wordt gezien. Wanneer ze zelf probeert contact te maken, krijgt ze vaak korte, gehaaste reacties, wat haar verdrietig maakt.
Lees verder over dit verdrietige verhaal op de volgende pagina…
