Een eigen tuin hebben klinkt voor velen als de perfecte droom: een stukje groen dat je zelf in handen hebt. Maar voor Astrid, die inmiddels 61 is, bleek haar tuin niet altijd het ontspannen toevluchtsoord te zijn dat ze voor ogen had. De massa bladeren die telkens weer naar beneden dwarrelen door de boom van de buren zorgen voor veel irritatie. Elk najaar lijkt haar tuin meer op een bladertapijt waarbij de bladeren zich verspreiden over de bloemenperken, het terras en zelfs in de vijver. Hoewel ze haar buren vaker vriendelijk had gevraagd om iets aan de boom te doen, bleef actie uit.
Astrid is dol op haar tuin en geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en rustig te lezen op haar terras. Maar nu de boom naast haar tuin flink is gegroeid, is het onderhoud een grotere klus geworden. Dag in dag uit moet ze met een bezem aan de slag om de bladeren op te ruimen en de vijver schoon te houden. Toch lijkt het een eindeloze strijd; zodra de wind waait, vallen er weer nieuwe bladeren die haar nette tuin bedekken.
Ze heeft vriendelijk haar buren gevraagd of ze de boom zouden willen snoeien. “Het is inderdaad een mooie boom,” vertelt Astrid. “Maar ik krijg steeds al die bladeren erbij.” Haar buren nemen haar zorgen echter niet serieus. “Bladeren zijn nu eenmaal een onderdeel van de herfst,” was hun reactie, gevolgd door de opmerking dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Overpeinzingen en Het Oplossen van Problemen
Na wekenlang bladeren vegen en zonder succes proberen haar buren te overtuigen, begint Astrid het steeds zwaarder te vinden. Ze waardeert de schoonheid en waarde van bomen, maar realiseert zich ook hoeveel tijd het kost om haar tuin netjes te houden. De extra taken door de boom van de buren worden steeds lastiger. “Ik wil niet elk weekend bezig zijn met vegen,” zegt ze geïrriteerd. “Dit is mijn tuin, geen stortplaats voor restjes van hun boom.”
Ze overweegt nu om een officiële klacht in te dienen, misschien een bemiddelingssituatie te creëren of het probleem in een buurtvergadering aan te kaarten, in de hoop dat haar buren dan de ernst van de situatie zullen inzien. Tegelijkertijd twijfelt ze of dat de juiste stap is, omdat ze bang is dat dit de sfeer met de buren kan verslechteren.
Astrid wil geen ruzie maken met haar buren, maar ze heeft ook recht op een tuin waar ze zorgeloos van kan genieten. Het blijft een lastige keuze. Ze voelt de spanning tussen haar liefde voor de natuur en haar frustratie over het eindeloze opruimen. Elke keer dat ze bladeren opruimt en ziet hoe de wind opnieuw een stapel laat vallen, vraagt ze zich af: waarom is het zo moeilijk om rekening te houden met elkaar?
Ze speelt met de gedachte om nog eens met haar buren te praten om gezamenlijk een oplossing te vinden, of om hen uit te nodigen een keer te helpen met het bladeren ruimen. Want uiteindelijk wil ze gewoon van haar tuin genieten zonder steeds achter de natuur aan te moeten. Voor nu hoopt Astrid op verandering – hetzij van haar buren, hetzij van de windrichting.
